Weten?

Als je visueel ‘achteruit kijkt’ om je eigen ogen te zien, dan zie je niet je ogen, maar het proces van het zien. Maar dat betekent nog niet dat je ogen niet bestaan.
Evenzo, als je met je mind achteruit kijkt om de waarnemer ervan te zien, dan zie je niet een waarnemer, maar het proces van waarnemen.
Betekent dat dat er geen waarnemer is?

Daar weet je dan nog steeds niks van!

Ik vind het altijd een beetje suf om te veronderstellen dat als iets niet waarneembaar of denkbaar is, het dus ook niet kan bestaan.

Ons denken is erg beperkt. Inperken is per definitie wat het doet! En als iets letterlijk ondenkbaar is, dan betekent nog niet dat het inderdaad niet kan bestaan. Je weet alleen dat je het niet weten kunt. Bovendien, is adwaita niet juist een inspiratie om die beperkingen niet altijd maar zo serieus te nemen en vastgeroeste concepten wat los te weken?

Bewust in het moment aanwezig zijn, als het Onzegbare Proces van Bestaan en Waarnemen zelf, is oneindig veel interessanter dan de conclusie, of het weten, of de overtuiging, dat er ‘niks’ is en dat je dat bent. Nogmaals, daar weet je niets van! Zulk weten is iets van het denken, en het enige dat het denken weet, is wat het denkt. Leidt in de regel alleen maar af.

Weten dat je de Onzegbare Oneindigheid bent is de nieuwe dogmatische adwaitareligie. Bewust hier en nu aanwezig zijn als die Oneindigheid, daarentegen, en werkelijk uit dat directe besef laten voortvloeien wat er voortvloeit, zonder het besef te gebruiken om je ervaring ook maar enigszins te manipuleren, dat is totaal wat anders.

En zeggen dat dat altijd toch al gebeurt, is filosofisch slap gejeweetwel. Filosofisch slap jeweetwellen betekent aanwezig zijn als een ik, een ik dat iets belangrijks meent te weten, en het niet eens doorhebben van jezelf en het dus ontkennen en anderen aanpraten.

Niet doen.