Het valt me vaak op dat mensen graag vertellen, aan iedereen die het al of niet horen wil, steeds opnieuw, dat “het is zoals het is, en dat het erkennen daarvan bevrijding betekent”. Maar ik zie weinig mensen die de moed hebben nauwkeurig te kijken hoe het nu eigenlijk is. Ik ken – zeker ook in de adwaitawereld – talloze mensen die niet echt voelen wat ze voelen, niet echt beseffen wat ze denken, niet echt zien wat ze zien, niet echt horen wat ze horen, en vooral niet echt beseffen wat ze eigenlijk aan het doen zijn. Ze nemen ook niet de moeite het volledig te ondergaan, want het opbrengen van de aandacht en de focus die daar voor nodig is, vegen ze van tafel met een kreet als “het gaat allemaal vanzelf.”
Dan vraag ik me af wat al die adwaitawijsheid dan eigenlijk voor zin heeft…
Het vraagt vaak heel veel focus en eerlijkheid om te zie wat eigenlijk je ervaring is, hier en nu. Zolang er intenties spelen die je je niet volledig bewust bent, dan ben je nog aan het vermijden of nastreven, en staat je adwaitawijsheid nog in dienst van het ego, en niet van de waarheid.
Het betekent erg weinig of je snapt hoe het allemaal zit. Wat uitmaakt, is of je het belichaamt.