Zelfrealisatie, verlichting, spirituele groei, het zijn allemaal termen voor in wezen hetzelfde: het achterlaten van een vage diep gevoelde chronische ongelukkigheid waar we maar geen vat op kunnen krijgen.
Het hart herkent op ieder moment wat er waar en relevant is in een gegeven situatie, en innerlijk voelen we dat het mogelijk moet zijn om op ieder moment spontaan vanuit die herkenning vrijuit respons te geven, maar om de een of andere manier voelen we ons daarin vaak belemmerd.
Psychologische oplossingen blijken vaak wel iets te werken, maar zelden onmiddellijk, en vroeg of laat komt het gevoel van belemmerd zijn altijd weer terug.
En dat is niet verkeerd. Dat hoort zo te zijn. Gelukkig zijn kan in deze dualistische wereld alleen bestaan bij de gratie van ongelukkig zijn, en die dualiteit op zich is een aansporing om dieper te zoeken. En dat is spiritualiteit.
Als we dat serieus doen, dan komen we – ongeacht de weg die we kiezen – uiteindelijk op één ding uit, namelijk dat we zelf zijn wat we zoeken. Het heeft echter niet zo veel zin om dat gewoon te vertellen, want dat is in dit geval echt onvoldoende. We moeten het zelf direct ervaren, zelf *zien* hoe het zit. En dat *inzicht* dienen we dan te integreren in de praktijk.
De weg van Adwaita-Vedanta – “Satsang” – is een zeer directe voor wat betreft dat inzicht. Met wat hulp van iemand die daar voldoende ervaring mee heeft, kun je zonder oefening of wat dan ook direct zelf *zien* waar het om gaat. En dan zul je ontdekken dat je zelf de Onvoorwaardelijke Vrede bent die je al die tijd zocht, en dus ook dat je die altijd al was.
Dat klinkt erg mysterieus, maar dat is het niet. Helemaal niet!
En dat zal ik je graag laten *zien*.