Steven Noomen is van huis uit violist, yoga- en meditatieleraar en vertaler. Aangemoedigd door Isaac Shapiro begon hij in 2000 met het geven van satsangs.
Vanuit zijn kennis en ervaring kan hij mensen zelf direct laten ervaren wat hun ware aard is, en ze leren ‘zichzelf satsang te geven’. Hij kan ze leren om ieder gewenst moment bij zichzelf te herkennen wat het is dat ze wegtrekt uit het besef de Oneindigheid te zijn, waardoor ze het proces van integratie van zelfrealisatie bewust kunnen voeden en bevorderen.
Brede achtergrond
Hij heeft een brede achtergrond op spiritueel gebied, zowel in traditionele als helemaal niet zo traditionele benaderingen, variërend van Zenboeddhisme tot zelfgemaakte ayahuasca, en van gnosticisme tot herinneringen aan andere levens in andere dichtheden en nog meer, en hij heeft de hele wereld over gereisd om zich in al die verschillende wegen te verdiepen. Zijn sterke kant is vooral om aspecten van bekende benaderingen in een groter perspectief te plaatsen, en zo te laten zien dat de verschillende benaderingen zelf elkaar niet tegenspreken, tenminste, als ze op de juiste manier worden begrepen. Dan vullen ze elkaar juist aan.
Dat laatste geldt overigens ook voor zelfrealisatie zoals hij die hier presenteert in de traditie van Adwaita-Vedanta. Voor hem is het weliswaar een belangrijke ingang, maar het zal snel duidelijk zijn dat hij zich daar niet toe wenst te beperken.
Ervaring
Steven: “In 1992 maakte ik een zeer diepe mystieke ervaring mee waarin ‘ik’ boven alle dualistische ervaringsgebieden uitgetild werd en mezelf als de Oneindigheid leerde kennen op een manier die overweldigend en letterlijk bovenwerelds was. Dit gebeurde in een meditatie waarin alle beweging van het bewustzijn volledig stopte en het bewustzijn zich vervolgens ‘binnenstebuiten’ keerde en loskwam van alle ervaringen zoals ik die tot dan toe had gekend: fysiek, emotioneel, mentaal en energetisch, tijd ruimte, dimensies – alles! Het was in feite een diepe verlichtingservaring volgens de boekjes uit de oude tradities. De gelukzaligheid bleef nog weken bij me, en het effect wat ik onbedoeld op anderen had ook.
Voorbij
Maar ook dat ging na verloop van tijd toch voorbij. En naderhand, toen ik beter begon te begrijpen wat er eigenlijk gebeurd was (dat was aanvankelijk een groot raadsel), drongen er een paar dingen tot me door. Ik zag namelijk dat het onvermijdelijk was dat ik tot in einden van dagen zou blijven proberen deze ervaring te herhalen en dat dat gedoemd was te mislukken, omdat juist de intentie zelf het al onmogelijk maakt. De diepte van de overgave die het vereiste zou ik niet op kunnen brengen vanuit de wetenschap hoe aangenaam de ervaring is, want het verlangen naar de ervaring zou ongetwijfeld terugkomen zodra ik in de buurt kwam. En dat bleek ook zo te werken.
Illusoir
En verder wist ik dat ik mijn ware Wezen gezien had, of zoals ik het toen beschreef: ‘Ik geloof niet dat ik God nu helemaal ken, maar ik Weet absoluut zeker dat ik in elk geval op zijn minst Zijn Grote Teen gezien heb! Het enige dat werkelijk werkelijk is, is onze aanwezigheid en het enige wat we werkelijk ‘doen’ is Zijn. Al het overige, dus al onze ervaring, is volkomen illusoir.’
Eindelijk gewoon!
Ik had in de twee, drie weken erna meegemaakt hoe het was om niet elke situatie als een probleem te ervaren waar iets aan gedaan moet worden, en dat voelde volkomen vrij en tegelijk volkomen normaal. Ik voelde alle ruimte om als vanzelf te blijven liefhebben, ongeacht wat zich aandiende. Eindelijk gewoon! Het liet me zien hoe neurotisch mijn gebruikelijke manier van leven eigenlijk was geweest.
Rijkdom en last
De ervaring op zich was uiteraard een enorme rijkdom, maar tegelijk ook een grote last, want het leven zakte toch weer terug tot hoe ik het daarvoor ervaren had, inclusief het lijden, en ik wist niet goed hoe ik het inzicht ‘toe moest passen’ op het gewone leven. Het stond er zo ver onder, boven en buiten dat het onoverbrugbaar leek, en het integreren ervan in het gewone leven was dus een groot raadsel. Ik was daarvoor weer teruggeworpen op mijn dualistische manier van functioneren, maar dat leek hopeloos, want ik had té duidelijk gezien dat er niets is in de dualiteit dat iets van buiten de dualiteit integreren kan.
Uitproberen
Desondanks ging ik toch allerlei zaken uitproberen die er direct of zijdelings mee te maken hadden – van Zenboeddhisme en yoga tot sjamanisme en ayahuasca, van psycho- en regressietherapie tot kosmische multidimensionale herinneringen, channeling en newagebenaderingen, en van occult-esoterische achtergronden en gnosticisme tot adwaita-vedanta. In al die zaken vond ik altijd wel iets wat me een eind verder leek te brengen, maar het lijden stopte niet. En dat betekende dat er iets toch niet klopte, want ik had zo duidelijk meegemaakt dat dat wel kon!
Ieder moment beschikbaar
Adwaita-vedanta leerde me herkennen dat de intensiteit en diepte van mijn mystieke ervaring niet het essentiele element was, maar juist het herkennen dat dit in wezen in ieder moment beschikbaar is, misschien niet zo overweldigend dat je er weken high van bent, integendeel, juist heel subtiel, maar evengoed wel degelijk herkenbaar en bereikbaar. In feite is het zo dichtbij dat we de gewoonte hebben er overheen te kijken. En dat bleek een grote sleutel, want dat betekende dat ik niets anders hoefde te doen dat er een gewoonte van maken om er niet overheen te kijken maar het te herkennen. Dat klinkt simpel, maar dat bleek toch een beetje gecompliceerder te liggen, want we hebben te maken met onze onderbewuste geest inclusief alle interpretaties, overtuigingen, waardeoordelen, strategiën, plannen en onopgeloste zaken en conflicten die daar in zitten. Die spelen namelijk ook in ons doen en laten mee, want die bepalen voor een belangrijk deel waar onze aandacht naar uitgaat en wat onze intentie is.
Onderbewuste
Op dat moment werd ik erg dankbaar voor mijn inmiddels brede achtergrond, want van daaruit had ik een goed inzicht in hoe ons onderbewuste functioneert.
Inmiddels mag ik zeggen dat ik uitgebreide ervaring heb met het integreren van het inzicht en de directe ervaring van zelfrealisatie, en vanuit mijn brede en veelzijdige achtergrond ken ik de valkuilen.
Jezelf satsang geven
Vanuit mijn kennis en ervaring kan ik mensen in hun eigen directe ervaring laten meemaken wat hun ware aard is, en ze leren ‘zichzelf satsang te geven’. Ik kan ze leren om ieder moment bij zichzelf te herkennen wat het precies is dat ze uit het bewustzijn van zelfrealisatie trekt, waardoor het iets wordt wat ze er juist aan herinnert. Zo kunnen ze het proces van integratie van zelfrealisatie bij zichzelf bewust kunnen voeden en bevorderen.
Ik wil graag mensen helpen met het achterlaten van hun lijden, en ik hoop dat ik daarbij iets kan betekenen voor de mensen waarmee ik in contact kom.”